Author: admin

1796թ. մարտի 2-ին Բոնապարտը նշանակվեց Իտալիա արշավող բանակի հրամանատար: Մարտի 8-ին նա գրանցեց իր ամուսնությունը Ժոզեֆինա  Բոհարնեի հետ,իսկ  երեք օր

Ինչու են շուտ մեռնում ծաղիկները: …Ես հիշում եմ իմ կյանքի վերջին օրերը, որ նման չէին ոչ մի անցած օրվա: Աշխարհի համար ես շատ երջանիկ էի. եղբայրներ, քույր ունեի, ընտանիք,երեխա, որ զանգակ էր ու առվի խշշոց: Ուրիշ էլ ի՞նչ էր հարկավոր երջանկության համար: Բայց երևի հարկավոր էր, քանի որ ես երջանիկ չէի: Ու հանկարծ իմ կյանքի մեջ լցվեց նա: Պատահե՞լ է, որ ամառվա շոգին, երբ արևից ու երազներից թմրած՝ կանգնած եք եղել, կատակասեր մեկը սառը ջուր է լցել ձեր ծոծրակին: Առաջին պահ վեր եք թռել, երևի նույնիսկ կշտամբել եք այդ անողին, իսկ հետո հանկարծ զգացել եք, որ հենց դրա համար էիք կանգնած արևի տակ, գուցե ամբողջ կյանքում դրա համար էիք կանգնած: Նա այդպես լցվեց իմ կյանքի մեջ՝ խելագար ու զարմանալի, ոչինչ չպահանջող և անզգույշ: Ես հիմա չեմ հիշում՝ գեղեցի՞կ էր նա արդյոք: Նրա աչքերի մեջ կար հարցական մի տխրություն, մի քիչ երկինք և մի քիչ խշշոց: Ինձ թվում էր այդ աչքերն անընդհատ նայում էին կյանքին ու հարցնում՝ ինչո՞ւ…Նա եկավ առանց հարցնելու, փաթաթվեց իմ օրերին՝ ինչպես խաղողի վազն է բարձրանում փայտե հենակների վրա, և ինձ համար կախեց իր ջահելության ողկույզները՝ բոլորը, ինչ ուներ: Եվ ոչինչ չպահանջեց: Ոչինչ: Ես մինչև վերջն էլ չկարողացա այնպես անել, որ նա հավատա, թե ես էլ իրեն եմ սիրում: Այն ժամանակ երևի ես էլ չէի հավատում, քանի որ ամեն րոպե հիշում էի. ես իրավունք չունեմ նրան սիրելու: Եվ գուցե դրա համար, երբ նա իմ ոտքերի տակ էր դնում իր ամբողջ կյանքը,ես նայում էի ժամացույցիս, նա ինձ էր բերում իր ջահելության ամբողջ մերկությունը, իսկ ես փակում էի վարագույրներն ու հանգցնում լույսը: Ես նրա հետ երբեք դուրս չեկա փողոց, և աշխարհն այդպես էլ չիմացավ, որ ես վերջապես երջանիկ եմ: Մեր սերը նման էր խարույկի, որ մենք ծածկել էինք ուզում ձեռքերի ափերով, թեպետ կրակը թեժ էր ու անդիմադրելի: Բայց շատ է երկարում իմ սկիզբը: Իմ մեռնելուց առաջ ես հիվանդ էի: Ամբողջ օրը ինձ մոտ էին մայրս, եղբայրներս, կինս՝ տխուր ու գունատված, թեպետ վերջին օրերին մենք արդեն չէինք հասկանում ու ճանաչում իրար: Չկար նա՛ միայն, որին ամենից շատ էի սպասում ու սիրում: Նա չէր կարող գալ մեր տուն: Եղբայրներս գիտեին, որ ես կմեռնեմ, բժիշկն ասել էր. նրանք հավատում էին, երևի նաև սպասում՝ տխուր և հաշտված: Միայն մայրս չէր հավատում, բայց ոչ թե նրա համար, որ չգիտեր բժիշկի ասածը… Ավելի լավ է պատմեմ իմ վերջին օրվա մասին: Ես գիտեի արդեն, որ մեռնելու եմ հենց այդ օրը: Դրա համար էլ ուզում էի ծիծաղել, երբ բժիշկը փորձում էր սրսկել, շոշափում էր ստամոքսս, իսկ հետո էլ դեղ գրեց. «Մի շաբաթ շարունակ՝ օրը երկու անգամ կխմեցնեք»: Ես չէի մեղադրում նրան՝ այդ հանգիստ, տաք ձեռքերով մարդուն. նա ուղղակի չէր հասկանում ինձ, և ոչ մի բժիշկ չի հասկանում, որ մարդիկ մեռնում են միայն այն ժամանակ, երբ հոգնում են: Իսկ մեկը կարող է հոգնել տասնութ, իսկ մյուսը՝ յոթանասուն տարեկանում: Ես հոգնել էի: Բայց տխուր չէի: Իմ աչքերի առաջ գրապահարանս էր, բայց ես չէի մտածում, որ այդ գրքերին այլևս չեն դիպչի իմ մատները: Ես գիտեի,որ ինչ-որ մատներ կդիպչեն, իսկ գրքերի համար միևնույնն է: Գրքերը մի քիչ նման են բամբասասեր մարդկանց. նրանք իրենց գաղտնիքներն ասում են ամենքին, ուրեմն ուրիշին էլ կասեն: Ես տխրությամբ էի նայում միայն իմ լուսամուտի տակ խշշաղոց ակացին և երկնքին, որ երևում էր հեռվից: Ես կուզենայի ինձ հետ այնտեղ՝ հողի տակ տանել միայն մի քիչ խշշոց ու մի շերտ երկինք: Բայց գիտեի,որ դա անհնար է: — Ես գնամ ծխախոտ վերցնեմ, — հանկարծ լսեցի մեծ եղբորս ձայնը, որը, ես գիտեի, չի ծխում: Նա կամ գնում էր մեր մտերիմներին հեռագիր տալու, կամ էլ չէր ուզում տեսնել, թե ինչպես եմ մեռնում: Ես հասկացա նրան և հայացքով հրաժեշտ տվի, որովհետև մենք այլևս չէինք հանդիպելու այս աշխարհում: Նա դուրս գնաց: Ես կնոջս ասացի, որ տնից տանի երեխային՝ մի քիչ օդ շնչելու: — Կտանեմ, — լսեցի ես ու տեսա,որ նա վերջին անգամ էլ չհասկացավ ինձ ու չիմացավ, որ այլևս երբեք չի լսի իմ ձայնը: Ես մորս էլ ինչ-որ բան ասացի, բայց նա չգնաց: Ես շատ տխրեցի դրա համար ու դանդաղ փակեցի աչքերս: Որքան անցավ, չեմ հիշում,միայն հանկարծ լսեցի մորս աղեկտուր ճիչը ու իմացա,որ արդեն մեռել եմ: Փակ կոպերիս արանքից ես տեսա,թե ինչպես ներս ընկան բոլորը, ինչպես դուրս տարան մորս, որն առաջինն զգաց իմ մահը, թեպետ միակն էր, որ չէր հավատում: Հետո ամեն ինչ եղավ այնպես, ինչպես լինում է: Երկու օր շարունակ իմ շուրջը մարդիկ էին, և ես տեսա իմ շատ ծանոթների, որոնց տարիներով չէի տեսել: Նրանք լալիս էին կամ կանգնում մռայլ ու լուռ,հետո գնում: Պատահում էր՝ ես հոգնում էի այդ ձայներից կամ լռությունից, ուզում էի խնդրել,որ խոսեն կամ լռեն, բայց այնպես անդորր էր իմ ներսում, որ ես չէի բացում աչքերս: Ես սկսեցի զարմանքով նայել մարդկանց, որոնցից շատերին, թվում էր, լավ էի ճանաչում: Նրանք չգիտեին, որ ես նայում եմ ու դրա համար չէին ձևանում: Ես հիշում էի, թե ինչ էի մտածում նրանց մասին, երբ ապրում էի, ու ճիշտն ասած՝ երբեմն ամաչում էի անցած մտքերի ու կարծիքների համար: Բայց ամենից շատ այդ չէր ինձ զբաղեցնողը. ես ամեն օր որոնում էի նրան, որը չէր գալիս: Ես գիտեի, որ նա չէր կարող գալ ու անշշուկ կանգնել իմ գլխավերևում, ինչպես ուրիշները, ես գիտեի, որ հենց նա ներս մտներ, ամենքը կիմանային: Ես շատ էի կարոտել նրան, շատ էի սպասում, ուզում եի նույնիսկ խնդրել մորս, որ կանչի, բայց շատ էի հոգնած և դրա համար չէի կարողանում բացել աչքերս: Շատ էի հոգնած, և հետո՝ առաջին անգամն էր, որ հանգիստ կարող էի մտածել նրա մասին, իմանալով, որ ոչ ոք չի խանգարի՝ ոչ հեռախոսի զանգով, ոչ հայացքով, ոչ սիրով, ոչ ատելությամբ: Ես նրա մասին էի մտածում նաև այն ժամանակ, երբ ինձ տանում էին ձեռքերի վրա՝ իմ փողոցով, որտեղ ես մեծացել էի, սիրել, հոգնել: Փողոցում լիքը արև կար, բայց առաջին անգամ զգացի, որ չեմ շոգում և ուզում եմ, որ ավելի արև լինի, ավելի մեծ, ավելի տաք: Ես նայում էի իմ փողոցին. տրամվայները, մեքենաները, մարդիկ կանգնել էին ինչ-որ տխրությամբ, որից իմ սիրտը հոգնել էր: Ես չէի ուզում, որ մարդիկ տխրեն նաև իմ պատճառով և դրա համար բոլորովին էլ վատ չզգացի, երբ ծառի տակ տեսա մի տղայի ու մի աղջկա՝ իրար բռնած, ժպտալով իրար աչքերի մեջ նայելիս: Սկզբում ինձ թվաց, թե նրանք դեռ չեն նկատել իմ թափորը, բայց հետո աղջիկը նայեց ուղիղ դեպի ինձ ու նորից ժպտաց: Տղան էլ նայեց՝ բարի, ուրախ աչքերով: Ես էլ ուզեցի ժպտալ, նույնիսկ ձեռքով անել, բայց շատ էի հոգնած և հետո՝ եթե բարձրացնեի ձեռքս, ծաղիկները կթափվեին ներքև: Հետո մենք մտանք գերեզմանոց և այդտեղ էր, որ տեսա նրան: Տեսա ու ժպտացի. այսինքն, այդ ժպիտը միշտ էլ կար իմ դեմքին, քանի որ վերջին րոպեին ես նրա մասին էի մտածել: Իմ փակ կոպերի արանքից, երկու օր շարունակ, ես տեսնում էի, որ ոչ ոք չի հասկանում այդ ժպիտը, ոմանք էլ նայում են տարօրինակ ու զարմացած: Բայց գերեզմանի մոտ նա հասկացավ, նույնիսկ տեսա, որ ժպիտով պատասխանեց ինձ: Հետո նրան ծածկեցին իմ հարազատները, իմ մտերիմները, ու ես հիշեցի մեր վերջին գիշերը… Մենք քայլում էինք մութի միջով. միայն մութի մեջ մենք կարող էինք սիրել բաց աշխարհում, դրա համար էլ ատում էինք ոչ միայն էլեկտրական լույսերը, այլև աստղերը, երբ նրանք չափից դուրս վառ էին լինում: Մենք քայլում էինք մութի միջով, և նա ուզում էր, որ ասեի, թե աշխարհում ամենից շատ սիրում եմ իրեն: Ես լուռ էի, ես երևի զգում էի արդեն,որ հոգնել եմ՝ չասելուց այդ նախադասությունը, որ կուզենայի գոռալ բոլոր բարձրախոսների ձայնով: Հոգնել էի այս մթությունից, լույսերից, ամեն ինչից, իսկ նա սպասում էր: Եվ հետո,արդեն հողի տակ, շատ ափսոսացի, որ նրան չեմ ասել այն բառերը, որ նրանն էին, բայց ուշ էր արդեն: Մինչ ես մտածում էի մեր վերջին գիշերի մասին, ինձ արդեն ներքև էին իջեցնում: Իմ հարազատների ոտքերի արանքից ես նրան տեսա վերջին անգամ ու լսեցի նրա հայացքը. — Գա՞մ, — ասում էր նա:

Կյանքը փորձում էր նրան ծնկի բերել, բայց նրա երևակայությունը սահմանները նրան թևեր տվեցին: Այսօր յուրաքանչյուր րոպե աշխարհի տարբեր ծայրերում հարյուրավոր

Շահան Շահնուրը կամ Արմեն Լյուբենը հայ գրող է, ով համարվում է սփյուռքահայ գրականության հիմնադիրներից: Նրա և առհասարակ հայ գրականության մեջ

Շատ տարիներ առաջ մառախլապատ Ֆյուն կղզու վրա գտնվող Օդենսե քաղաքում լույս աշխարհ եկավ մի փոքրիկ տղա: Նրան շատ գեղեցիկ չէիր

Այն մարդը, որին համարում են էլեկտրոնային փոստի և @ նշանի հեղինակ, ամենևին էլ դրանց հեղինակը չէ, թեև «շնիկի» և էլ. փոստի առաջացման պատմությունները սերտորեն միահյուսված են: Ենթադրվում է, որ @ նշանը սկիզբ է առնում միջնադարից և, իբր, դրա հեղինակները վանականներն են, որոնք հանդիսանում էին հին ձեռագրերի ու գիտելիքների պահապանները: Նրանք զբաղվում էին թարգմանություններով և գիտական աշխատությունների արտագրությամբ, այդ թվում` գրված լատիներենով: Այդ լեզվում օգտագործվում է “ad” նախդիրը, որը մոտավորապես համարժեք է «դեպի», «մեջ», «վրա» բառերին: Վանականները d-ն գրում էին փոքր պոչիկով, և տառը նմանվում էր շրջված 6-ի` д: Եվ այդպես ад-ն արագորեն վերածվեց @-ի: XV դարում @ նշանը նորից է ի հայտ գալիս: Իսպանացի վաճառականներն այն օգտագործում էին որպես կշռաչափի «առոբա» միավորի (մոտավորապես 11,52 կգ) կրճատ նշան: Ուշագրավ է, որ այդ միավորն օգտագործվում էր անասունների և գինու քաշը նշելու համար: Վերածննդի դարաշրջանում @-ն օգտագործվել է գինը նշելու համար, իսկ արդյունաբերական հեղափոխության դարաշրջանում (կապիտալների, առաջին սակարանների, հաստոցների և այլնի ժամանակաշրջան) @-ն անփոփոխ կերպով հանդիպում էր հաշվապահական փաստաթղթերում: Այսպես «շնիկը» $, %, # և «հաշվապահական» այլ նշանների հետ տեղափոխվեց ստեղնաշարի վրա: «Շնիկը» համբերատար սպասում էր իր աստեղային ժամին: Մինչև այն պահը, երբ նրա վրա պատահաբար ուշադրություն դարձրեց ամերիկյան BBN Technology ընկերության հետազոտող Ռեյ Թոմլինսոնը: Այստեղ անհրաժեշտ է շեղվել և մի երկու խոսք ասել, թե ինչով է զբաղվել Թոմլինսոնը, և ինչու են նրան համարում ոչ միայն էլեկտրոնային փոստի, այլև @ նշանի հեղինակ, թեպետ ո՛չ մեկն է նա ստեղծել, ո՛չ էլ մյուսը: Վերը նշված ընկերությունը 1960-ականների վերջերին դարձավ Ինտերնետ համացանցի անմիջական նախատիպի` ARPANet համակարգչային ցանցի նախագծի մասնակիցներից մեկը: Այդ նախագիծն իրականացվում էր ԱՄՆ-ի պաշտպանության նախարարության պատվերով: Այդ թվականներին արդեն գոյություն ունեին ծրագրեր, որոնց շնորհիվ կատարվում էր ֆայլերի և հաղորդագրությունների փոխանցում մի օգտագործողից մյուսին: Սակայն և՛ ուղարկողը, և՛ ստացողը օգտվում էին միևնույն համակարգչից: Ամենաարագ մոդեմն այն տարիներին ներկայիս մոդեմներից 200 անգամ դանդաղ էր աշխատում: Թոմլինսոնը զբաղվում էր փոստային ծրագրերի մշակմամբ և վիրտուալ փոստային արկղերի ստեղծմամբ: Ըստ էության, վիրտուալ փոստային արկղը մի ֆայլ էր, որը սովորական ֆայլից տարբերվում էր նրանով, որ օգտվողները չէին կարող ուղղել հաղորդման բովանդակությունը, այլ կարող էին միայն ավելացում կատարել: Թոմլինսոնի առաջին հաղորդագրությունն ուղարկվել էր մի համակարգչից մյուսին, որը գտնվում էր նույն լաբորատորիայում: Իրոք հեռու գտնվող համակարգչին ֆայլերի «տեղափոխման» և այլ փորձերի կատարման համար Թոմլինսոնը ծախսեց մոտ կես տարի: Բնականաբար, կատարվածի մասին CNN-ի հաղորդավարները ոչինչ չասացին, և շնորհանդեսներ ու պարգևատրումներ չեղան: Կատարվածի մասին գիտեին նրա հարյուրից ոչ ավելի գործընկերները, որոնք գաղտնի հետազոտություններին ծանոթ լինելու թույլտվություն ունեին: Այժմ վերադառնանք մեր «շնիկին»: Մի գեղեցիկ օր Թոմլինսոնը հայացք ձգեց ստեղնաշարի տառերին ու նշաններին` փորձելով գտնել մի այնպիսի նշան, որը նախ` չպետք է լիներ որևէ անվանման մեջ, և երկրորդ` շահագործողի անունը պետք է անջատեր համակարգչի անունից: Դա պետք է լիներ ունիվերսալ ալգորիթմ` անուն–նշան–տեղ: @-ը նշված խնդրի լուծման լավագույն բանալին էր: Ինչպես հետագայում նշեց ինքը` Թոմլինսոնը, որին ողջ կյանքում հանգիստ չէին տալիս լրագրողները, դա միակ հնարավոր տարբերակն էր: Իր իսկական ծնունդը @-ը վերապրեց 1980-ականներին, երբ սկսվեց համակարգչային հեղափոխությունը, և անհատական համակարգիչները դուրս եկան լաբորատորիաների սահմաններից: «Շնիկ» անվան ստուգաբանությունն ավելի խճճված է: Փաստորեն, միայն նախկին խորհրդային հանրապետություններում են այդ նշանն այդպես անվանում: Ասում են, որ կորեացիները @-ը կոչում են «խխունջ», ֆինները` «քնած կատու», հունգարացիները` «որդ», չինացիները` «մկնիկ», շվեդները` «դարչինով բոքոնիկ»… Համացանցի պատմությունը կարելի է կոչել մոռացված անունների պատմություն, թեև այն ստեղծողներից գրեթե բոլորը ողջ են: Այդ իսկ պատճառով, կարծում ենք, արժե գոնե հիշատակել այն մարդկանց անունները, որոնք ժամանակակից տեսքի բերեցին էլ. փոստը: Դա Դուգլաս Էնգելբարտն է, որն ստեղծել է ոչ միայն համակարգչային մկնիկը, այլև տեքստային հաղորդումների փոխանակման համակարգը, որից հետո Թոմլինսոնը դրան փոստային ծրարի տեսք տվեց`

Ֆրանսիացի դրամատուրգ Ալեքսանդր Դյումա որդին ծնվել է 1824թ.-ի հուլիսի 27-ին Փարիզում: Հայտնի հոր ազդեցությանբ Ալեքսանդրը հրապուրվում է գրականությամբ: 18 տարեկանից

Վախթանգ Անանյանը ծնվել է 1905 թվականի հուլիսի 26-ին Հայաստանի Դիլիջանի գավառի Պողոսքիլիսա գյուղում (այժմ՝ Դիլիջան քաղաքի շրջագծում)։ Սովորել է Դիլիջանի