ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆՍ և ԴԺԲԱԽՏՈՒԹՅՈՒՆՍ…

Մի առիթով մարշալներ Բաղրամյանն ու Բաբաջանյանը գտնվում էին Հայաստանում: Զորավարները շրջեցին հանրապետությունում,հանդիպումներ ունեցան աշխատավորության հետ,եղան պատմա-մշակութային վայրերում,բնության անկրկնելի գեղեցկություններին գերված շրջեցին լեռնաշխարհում:     Մի հանդիպման ժամանակ ,որ տեղի էր  ունենում Համ.Բաբաջանյանի բարեկամներից մեկի հարկի տակ,զրույցի ընթացքում ,մարշալը հարցրեց սեղանի մասնակիցներին.                    

 -Կցանկանայի իմանալ,հայ զորավարներից ո՞վ է ձեր ընտրյալը,ձեր կուռքը…

-Անդրանիկը ,-անվարան պատասխանեցին հյուրերը:

Մարշալի հարցմանը նման պատասխան տալը այնքան էլ  հեշտ  չէր  թե հյուրերի  և ոչ էլ այնքան հաճելի մարշալի համար:Այդպես էին մտածում  նրանք ,սակայն այդպես չէր խորհում Բաբաջանյանը :                 Մի քիչ մտորելուց հետո նա պատասխանեց.

-Պատկերացրեք,զորավարի իմ իդեալը ևս Անդրանիկն է ,նա խելահեղորեն քաջ էր ,իսկական ռազմիկ և կարողացավ այնքան դժվարին ժամանակներում անմնացորդ կերպով ծառայել իր ժողովրդին:Սա ինքնին երջանկությունն էր ,սակայն հայկական չլուծվող հարցը դարձավ նրա դժբախտությունը:Ես պետք է անկեղծորեն խոստովանեմ,որ մի տեսակ մեղավորության զգացում ունեմ իմ ժողովրդի առջև,եթե կուզեք դժբախտության զգացում,որ չկարողացա ծառայել նրան ,միաժամանակ ,երջանիկ եմ ,որ առիթ չեղավ ծառայելու…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով