Ո՞ր հայ ԳՐՈՂԻ տողերն են …
Ծով է իմ վիշտն, անափ ու խոր, Լիքն ակունքով հազարավոր. Իմ զայրույթը լիքն է սիրով, Իմ գիշերը` լիքն աստղերով։
Correct!
Wrong!
Գիշերն ամբողջ հիվանդ, խելագար, Ես երազեցի արևի մասին։ Շուրջս ո՛չ մի ձայն ու շշուկ չկար ― Գունատ էր շուրջս՝ գիշեր ու լուսին։
Correct!
Wrong!
Ու չնայե՞մ իմ ձեռքերին Ու չնայե՞մ այնպե՛ս, այնքա՛ն, Որ դիտողը ինձ կարծի... խենթ: Ու թե կարծի՝ կսխալվի՞...
Correct!
Wrong!
Հեռու է իմ տունը, խլված է իմ հողը, նվաճված է իմ երկիրը. ինձնից հանել են քեզ, ու չկամ ես:
Correct!
Wrong!
Իմ սուրբ հայրենիք, դու սրտիս մեջ ես, Դու սրտիս մեջ ես, ոչ լեզվիս վրա, Իմ սրտի միջից, թե սիրտս ճեղքես՝ Դրոշիդ բոցը պիտի հուրհրա։
Correct!
Wrong!
Հայը կըստիպե վեհ Պատրիարքին Հորդորակ սըփռել բոլոր հայ ազգին, Թոթվել-զարթեցնել մեր թըմրած հոգին... Եղբարք, ալ չասենք. «Հայեր, ի՞նչ անենք»։
Correct!
Wrong!
Վա՜ղ թառամեց սիրուդ գարունը, մա՛յր իմ, Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ, Ու միայն ե՜ս մնացի մտերիմ, Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ:
Correct!
Wrong!
Ես լսեցի մի անուշ ձայն, Իմ ծերացած մոր մոտ էր․ Փայլեց նշույլ ուրախության, Բայց ափսո՜ս, որ երազ էր։
Correct!
Wrong!
Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղե՛ր, Ձեր հեռվից դուք միշտ տեսնում եք նրան. Ասացե՛ք, արդյոք նա էլ թախծո՞ւմ էր, Արդյոք տրտո՞ւմ էր նա էլ ինձ նըման։
Correct!
Wrong!
Արի´, եղբա´յր, փառաբանե´նք մեր քաղցրաբառ հայոց լեզուն, Մեր արտի ջուր, մեր ձեռքի թուր, մեր հոգու լար հայոց լեզուն:
Correct!
Wrong!