Համո Սահյան՝ իր ծով սրտի տարողությամբ…

20-րդ դարի հայ գրականության ամենավառ, ամենաինքնատիպ, ամենահայկական ու բնական բանաստեղծության հեղինակին՝ Սահյանին անհնար է բացակա դնել մեզնից: Նա այն համեստ մեծությունն է, որը կընթերցվի դեռ երկար:

Հետաքրքիր և զավեշտալի դեպքեր Համո Սահյանի կյանքից

Համո Սահյանը զանգահարում է Սերո Խանզադյանին: Լսափողը վերցնում է Սերոյի որդին.

– Սերոն տանն է:

– Չէ,- կտրուկ պատասխանում է որդին:

Հետևում է Համոյի ստուգող հարցը.

– Ով ասաց…

– Ինքը,- լինում է պատասխանը:

 

Գարնանամուտ
Նշենիներն արթնացել,
Իրար գլխով են անում
Եվ հրճվում են, որ իրենք
Առաջինն են արթնանում:

Ձնծաղիկն է ծիծաղում
Լացակումած մի թմբից,
Կարմիր գլխիկն է հանում
Դաղձը խոնավ իր ճմբից:

Ցանկապատի մի ճեղքից
Եղինջն իր աչքն է բանում,
Ծիլը թեթև ժպիտով
Ծանր հասկ է խոստանում:

Ծանոթ խոսքեր է ասում
Լեզուն բացված մի առու,
Եվ առուները բոլոր
Ձայն են տալիս իրարու:

Գարուն, շուտով կփռես
Դու քո թևերը կանաչ,
Ու մանկիկս կթռչի
Ծիծեռնակին ընդառաջ:

Եվ ուր որ է կլսեմ
Սարյակների վեճը տաք,
Ակոսներից բարձրացող
Գոլորշու մեջ կապուտակ:

Խայտում է հողն, ու հողից
Քնքուշ ծիլերն են խայտում,
Նայում ես այդ բոլորին,
Հրճվանքից սիրտ է պայթում:

Նայում եմ այդ բոլորին,
Եվ բոլորից, բոլորից
Արթնանում է կրծքիս տակ
Պատանությունս նորից:

Համո Սահյան