Հայնրիխ Հայնե | Ա՜խ, թե նկարչի ձիրք ունենայի…
Վարակվեց և՛ նա մեր արատներով…
Ահա մարդկանց պես, կենդանի բույսեր
Կեղծում են— և այն ակնահայտ կերպով։
Ո՛չ, էլ չեմ ուզում բընավ հավատալ
Համեստ շուշանի սուրբ անմեղության.
Վերջին ժամանակ թիթեռը գաղտուկ
Անչափ հաճախ էր այցելում նորան։
Կասկածելի՜ է և՛ մանուշակը
Յուր չքնաղ տեսքով, յուր անուշ հոտով.
Օ՜, անշուշտ և՛ այդ փոքրիկ ծաղիկը
Մեզ պես տանջվում է փառքի ծարավով։
Չկա այլևս անկեղծ զգացմունք
Վառված սոխակի գողտրիկ երգերում
Միայն կեղծ լացի ես ձայն եմ լսում
Նորա այն ճարտար դայլայլիկներում։
Ճշմարտությունը կորել է անհետ.
Չքացել նշույլն հավատարմության…
Ահա շնիկս պոչն է խաղացնում,
Բայց էլ նշան չէ դա մտերմության։
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյան
Կանգնած եմ ես լուռ, մտահույզ, տրտում.
Եվ ինձ թվում է, թե ահա հանկարծ
Քո անշարժ դեմքը նոր կյանք է առնում։
Եվ ես տեսնում եմ կախարդիչ ժըպիտ
Քնքուշ շրթունքիդ խաղո՜ւմ, թրթռո՜ւմ,
Տեսնում եմ արցունք, ինչպես մարգարիտ,
Փայլում է քո վառ, խորունկ աչերում։
Եվ ես կանգնած եմ, դառնագին լալիս,
Նորից տանջվում և նորից սիրում,
Եվ չեմ հավատում, չքնա՛ղ թագուհիս,
Որ հավետ կորցրի քեզ այս աշխարհում…
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյան
Հո՛գս, չէի տանջվիլ ես քո ճանկերում.
Նախշուն պատկերներ կընկարեի,
Նոցա կառնեին ճոխ պալատներում։
Թե դաշնամուրի քա՜ղցր ձայներով
Կանանց ազդելու շնորհ ունենայի,
Գիտեմ, ինձ համար կանայք հալվելով,
Ո՛չ միայն ոսկի—կյա՜նք չէին խնայի…
Բայց, է՛հ, չըսիրեց ինձ կույր մամոնան,
Եվ կարոտ թողեց ապահով կյանքին.
Քաղցած արվեստը բանաստեղծության
Կյանքի մեջ ընկավ խղճուկիս բաժին…
Եվ երբ տեսնում եմ, ինչպես փրփրած
Շամպայնով մարդիկ սիրտ են զովացնում.
Ես էլ ծարավի, բայց ճարըս կըտրած,
Ստամոքսս մի գլուխ ցուրտ ջուր եմ լցնում…
Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյան
Սքանչելի մի տեղ գիտեմ
Ես Գանգեսի ափերին։
Իրենց քըրոջն ըսպասում են
Լոտոսները ըսպիտակ։
Մանուշակներն աստղերի դեմ
Իրար հակված թոթովում են
Վարդերն անուշ հեքիաթում։
Վիթերն երկչոտ ցատքըտում են,
Խըրանած պըշնում երարու.
Հոսում հանդարտ ու հեռու։
Այնտեղ պիտի անհոգ պառկենք
Արմավենու ըստվերում,
Սեր վայելենք, սուզվե՜նք, ապրե՜նք
